Beklimming van de Bobotov Kuk
De Bobotov Kuk is met zijn 2522 meter de hoogste berg van Montenegro. Althans dat wordt gezegd. Maar er zou in het nationaal park Prokletije aan de grens met Albanië nog een hogere zijn. Het is alleszins wel een hele bekende beklimming in Montenegro, in het wondermooie Durmitor Nationaal Park.
Over onze roadtrip in Montenegro schreef ik een uitgebreid artikel, over de mooiste wandelingen van Montenegro ook. Maar de beklimming van de Bobotov Kuk krijgt nog een aparte plek, met veel informatie voor als je de beklimming graag wil doen.
De beklimming is zeker te doen als je een goede basisconditie hebt en stevige wandelschoenen. Bij rustig en helder weer is het ook zeker niet gevaarlijk. Check altijd goed het weer op voorhand! De wandeling is goed gemarkeerd (rood met wit) en in de zomermaanden zul je er ook niet alleen zijn. De kans op fout lopen wordt daardoor al een heel stuk kleiner. Een gps is natuurlijk aan te raken voor stukken waar je twijfelt.
Ik deed de beklimming alleen, in de maand juli, op een warme, heldere en windstille dag.
Ik vertrok ‘s morgens vanop camping autocamp Mlinski Potok in Žabljak (1472 meter). Vanop die camping ben je in 5 minuten aan de start van de wandeling. Kijk even op een wandelapp waar de wandeling precies begint (iets voorbij camping Ivan Do). Daar zit een ranger in een houten hutje om toegangsgeld te innen. Het is 5 euro per persoon per dag om het nationaal park in te gaan. Vanhieruit moet je de wegwijzers volgen naar Katun Lokvice. Dat is een kleine boerderij in de bergen waar je - als je geluk hebt - iets kunt drinken. Je kan er ook kamperen maar verder is er helemaal niets. Over dit stuk klimmen deed ik 1 uur en 30 minuten.
Het pad draait dan naar rechts en loopt langs de bergflank verder naar boven. Na nog eens een uur klimmen, zag ik plots de top van de Bobotov voor me liggen. Op dat moment leek het voor mij alsof ik er nooit zou geraken. Het zag er nog ontzettend ver uit, en dat was het eigenlijk ook :-). Het pad klimt verder en wordt steniger. Op een bepaald moment klim je een beetje over rotsen verder naar boven. Volg hier goed de rood met witte markering! Ik moest ook enkele sneeuwplekken over. Het bleef allemaal wel goed te doen, het werd nooit gevaarlijk. Het laatste stuk tot aan de subtop is steil en ligt vol met losse stenen. De beklimming ging mits voorzichtigheid goed maar afdalen zou ik hier gevaarlijker vinden. Na vier uur klimmen in totaal bereikte ik de subtop.
Het laatste stukje gaat achter de top door (geweldig uitzicht hier aan de andere kant!) en klimt verder en steiler naar boven. Hier hangen touwen aan de rotswand waar je je kan vasthouden. Het is niet geweldig technisch of gevaarlijk, gewoon even opletten hier. Dat laatste stukje kostte me nog eens een half uur. De top is geweldig! 2522 meter hoog en een uitzicht om niet snel te vergeten! De 1000 hoogtemeters zijn snel verteerd als je hier boven staat! En dus zeker niet opgeven als je die top in de verte ziet!
De afdaling gaat weer langs dat stukje met touwen. Oplettendheid is nodig maar het is zeker goed te doen. Vanop de subtop kan je kiezen. Ofwel ga je dezelfde weg terug, weer richting Žabljak. Ofwel ga je de andere richting uit, naar de P14 om te eindigen aan de Sedlo Pas. Ik koos voor die laatste optie omdat Wouter mij daar kon komen ophalen. Zo kon ik de doorsteek helemaal maken en zag ik alle kanten van Durmitor en van de Bobotov Kuk. De afdaling deed ik in drie uur. Ik eindigde net voorbij de Sedlo Pas, aan het uitzichtspunt Panorama Sedlo Frame. De weg splits tijdens de afdaling dus je kan een van deze twee eindpunten kiezen.
Als je niet de mogelijkheid hebt om opgepikt te worden en dus heen en terug moet lopen, zou ik ervoor kiezen om te starten op de P14, dus aan de Sedlo Pass of het uitzichtspunt Sedlo Frame. Die route is nog net iets mooier dan de route vanuit Žabljak.
In totaal wandelde ik dus bijna 8 uur, inclusief pauzes. Ik deed 1200 hoogtemeters over 12 kilometer. Vanuit het uitzichtspunt Sedlo Frame zou het 788 m klimmen zijn en 9 km heen en terug. Vanop de Sedlo Pas komt het ongeveer op hetzelfde neer.
Al je eten en drinken moet je zelf meenemen. Afhankelijk van het weer ook warme kledij en een regenjas.
Ik zag enkele gezinnen met kinderen de beklimming doen, zij vertrokken telkens vanop de Sedlo Pas. Ik schat dat het vanaf een jaar of tien wel doenbaar is, afhankelijk van de ervaring die ze al hebben in de bergen. Onze kindjes waren 7 en 5 en die zijn bij Wouter gebleven, nog net te jong voor het aantal kilometers en hoogtemeters.
Even goed voorbereiden en dan vooral genieten! Laat me hieronder zeker je ervaringen weten!
