Slow travel. Over traag en lang reizen met kindjes
“Jullie zijn echte schildpadslakken!”
We reizen inderdaad niet erg snel, slow travel dus! We reisden al twee keer met onze kindjes enkele maanden door Europa met een busje en dat deden we vooral zonder rush. Maar wij zijn niet de enige schildpadslakken hier, Oscar en Ella kunnen er ook wat van. Op een wandeling naar een top bijvoorbeeld als ze moe zijn of honger hebben.
Traag reizen heeft voordelen
Wij reizen meestal zonder plan. We bepalen een richting en zien dan waar we uitkomen. Als het ergens leuk is en wij of de kindjes voelen ons er goed, dan blijven we een tijdje. Anders rijden we door. We gaan niet per se op zoek naar ‘kindvriendelijke’ plekjes, dat wijst zichzelf meestal uit. Als de kinderen enthousiast zijn over een plek, dan nemen we onze tijd. En dat kan een plek met een speeltuin zijn, of een zwembad, of een riviertje, of een strand, of misschien gewoon met een rots waar ze graag over klauteren. Alles kan.
Als je traag en lang reist, valt iedere afleiding weg. Er is geen job waar je naartoe moet, soms is er zelfs geen bereik voor je smartphone. Er zijn geen afspraken en geen klok. Het is gewoon de essentie dat overblijft, de basis. Het is altijd nu. En dat doet deugd!
Is er dan niets moeilijk aan?
Natuurlijk wel. Omdat je je nergens achter kan verschuilen, moet alles meteen uitgeklaard worden. En door niets te plannen, geef je heel wat zekerheden op. Iedere plek is altijd nieuw. Je moet een plek zoeken om te slapen, je moet op zoek naar drinkwater en brood voor de lunch. Eten is op zich wel makkelijk te vinden maar het is ook niet zo dat je snel even binnenspringt in de supermarkt om de hoek waar je al jaren gaat. Je moet je aanpassen aan wat er is. De luxe van een gezellige sofa of een warme douche wanneer je wilt, hebben we niet. Steeds thuis komen op dezelfde plek kan een saaie routine zijn maar ook rustgevend.
En toch is dat niet iets wat ons tegenhoudt. En missen we die gezellige sofa en rustgevende routine zelden of nooit. Het avontuur en het eenvoudige leven trekt ons aan. Telkens op een nieuwe plek zijn in de allermooiste natuur, is wat ons gelukkig maakt. En de kindjes kunnen dat nog veel beter dan wij. Zij leven nog veel meer in het nu, zowel thuis als op reis trouwens. Terwijl wij soms denken ‘ik moet nu genieten en in het nu leven’, bakken we er soms helemaal niets van. Want dan moeten we uitrusten en yoga doen en de was en de tent opkuisen en douchen, schrijven en gaan zwemmen en een ochtendwandeling want anders genieten we misschien niet genoeg. Of zoals Ella het zo mooi zegt …
“Mijn hoofd valt mij weer lastig.”
We voelen bij de kindjes soms ook wel die vermoeidheid en die hang naar vertrouwde dingen. Dan is Ella soms aan het huilen omdat haar badpak nog in de regen hangt en ze zwemt daar zo graag mee (da’s vertrouwd) of mist Oscar plots dat ene ijsjeskraam dichtbij huis.
Traag en lang reizen is heel bevrijdend maar soms ook uitdagend en zelfs vermoeiend door alle nieuwe dingen die steeds op je pad komen, maar vooral is het onvergetelijk leuk. En als het dan toch een beetje lastig wordt, dan gaan we gewoon nóg meer vertragen. Weer wat meer op één plek zijn. Wat meer in de hangmat, wat meer yoga doen, spelletjes spelen en lezen. En vooral héél dankbaar zijn voor al dat moois.
